دکترشریعتی

خدای من؛نه درکعبه است ؛نه درکلیسا؛نه درمعبد خدای من همین جاست؛کناردلواپسی هایم؛بغض هایم؛خنده هایم خدای من؛می بیندمرا هرجاکه باشم میفهمدمرا باهرزبانی که سخن بگویم خدای من حواسش درهمه یاحوال به من هست خدای من؛مرا ازهیچ نمی ترساند جزبی فکرسخن گفتن و رنجاندن دلی خدای من؛ خدای تمام مهربانی هاست! ترجیح می دهم؛باکفش هایم درخیابان راه بروم وبه خدا فکرکنم تا این که در مسجد بنشینم و به کفش هایم فکرکنم…